کد مطلب:41823 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:139
گاه پیشانی بندگی بر زمین می سودند و گاه گونه ها بر خاك می نهادند. از یاد قیامت چنان بی قرار بودند كه گویی بر پاره ای از آتش ایستاده اند. در اثر سجده های طولانی میان دو چشمشان، چونان زانوان «بز» پینه بسته بود. اگر نام خدا برده می شد سرشك اشك از دیدگانشان جاری می شد به طوری كه گریبانهایشان تر می گردید. از بیم كفر الهی یا شوق امیدی كه در دل داشتند، بسان درخت در روز تندباد بر خود می لرزیدند. قال أمیرالمؤمنین علیه السلام فی بعض خطبه: لقد رأیت أصحاب محمد صلی الله علیه و آله فما أری أحدا منكم یشبههم لقد كانوا یصبحون شعثا غبرا قد باتوا سجدا و قیاما یراوحون بین جباههم و خدودهم و یقفون علی مثل الجمر من ذكر معادهم. كأن بین أعینهم ركب المعزی من طول سجودهم. اذا ذكر الله هملت أعینهم حتی تبل جیوبهم و مادوا كما یمید الشجر یوم الریح العاصف خوفا من العقاب و رجاء للثواب.[1] . [صفحه 441]
... همانا من در گذشته، یاران پیامبر صلی الله علیه و آله را دیده ام. اما اینك در بین شما كسی را كه همانند آنان باشد، نمی بینم. آنان روز را ژولیده مو و گردآلود به شب می رساندند و شب را در حال سجده یا قیام به سر می بردند.
صفحه 441.